Vorige week werd bekend gemaakt dat op 28 augustus Boer zoekt vrouw internationaal van start zal gaan. Die avond stelt Yvon Jaspers, de beschermvrouwe van vrijgezelle agrariërs, de elf nieuwe boeren voor. In 2013 ging het programma ook al eens internationaal.
In Nederland is het programma als sinds het eerste seizoen een enorme hit, de afleveringen zijn vrijwel altijd goed voor miljoenen kijkers. Zelf haak ik meestal af na de eerste afleveringen. Al die zenuwachtige, ongemakkelijke eerste ontmoetingen en opbloeiende liefdes zorgen bij mij vaak voor plaatsvervangende schaamte.
Farmer wants a wife
Boer zoekt vrouw is gebaseerd op het Britse Farmer wants a wife en is inmiddels in 18 andere landen te zien; van het Zweedse Bonde söker fru tot het Zuid-Afrikaanse Boer soek ‘n vrou. Ook in Australië en de Verenigde Staten is het programma te zien, of, in het geval van de VS, was het te zien. Het programma werd daar al na het eerste seizoen van de buis gehaald. In de VS was het programma trouwens iets anders van opzet; deden er in de andere landen meerdere boeren (of boerinnen) mee, in de Amerikaanse serie streden tien stadse dames om het hart van slechts één boer.
Het toch wat meer prestatiegerichte karakter van de Amerikaan kwam ook terug in de opzet. Iedere week moesten de vrouwen een agrarische opdracht uitvoeren, variërend van ‘driving a tractor across a field and throwing hay bales into a trailer’ tot ‘collecting sweet corn’. Achteraf bleek de vrijgezelle boer toch niet zo heel vrijgezel te zijn ten tijde van het programma. Wellicht dat het daarom geen succes is geworden? Het is toch jammer als je na acht weken hooibalen gooien niet eens je prijs mee naar huis kan nemen.
Een hectare meer of minder
In Australië begint binnenkort het negende seizoen en lijkt het net zo’n succes te zijn als in Nederland. Voor een Australische boer lijkt het me nog lastiger om een levensgezel te vinden; de Australische boerderij ligt over het algemeen nog nét even iets meer afgelegen als de Nederlandse. Een ander verschil is ook de grootte van de boerenbedrijven. Een Nederlandse boer is begrijpelijk heel trots op zijn hoeveelheid vee, maar dat valt toch enigszins in het niet bij de duizenden hectares van de gemiddelde Australische boer.
Gek genoeg kent het programma in Groot-Brittannië maar twee seizoenen; de eerste serie was in 2001 en in 2009 was het programma voor de tweede keer te zien. Zijn de Britse boeren misschien minder vrijgezel? Of hebben ze inmiddels allemaal hun liefde gevonden via www.muddymatches.co.uk (dé datingsite ‘for country-minded people’)?